Als ik hem mis als het donker is, is dat dan liefde? 

Hoe hij met me praat, als het niet lekker gaat,
ik me dan altijd beter voel.
Als ik naar hem kijk en het maakt me blij, is dat dan liefde?
Hij niet echt verdwijnt, ook niet met de tijd,
ik hem niet kan laten gaan.
 
Mis ik iemand of mis ik hem?
Waren we dan toch voorbestemd?
Is’t het alleen zijn of is het meer?
En was het raak deze keer?
 
Maar ik liet hem staan, kon er niet voor gaan.
Misschien uit angst en oh zo dom.
Ik wil niet schikken, maar honderd procent,
kunnen kiezen voor een vent.
Maar bestaat dat wel in het liefdesspel.
Zonder twijfel en niet bang.
Alles geven omdat je het gewoonweg weet.
Heb ik mijn kans verkeken nu hij verder gaat,
op echte liefde?

Als ik hem zie maar hij is het niet, is dat dan liefde?
Ik in elk verhaal dat ik vertel, aan hem denken moet.
Als ik iets niet weet, hij het antwoord heeft, enkel in mijn hoofd.
Ik me sterk en mooi voel omdat hij altijd in me heeft geloofd.

Mis ik zijn warmte of mis ik hem?
Waren we dan toch voorbestemd?
De juiste keuze of eeuwig stom?
Gewoonweg bang voor de grote sprong.

Maar ik liet hem staan, kon er niet voor gaan.
Misschien uit angst en oh zo dom.
Ik wil niet schikken maar honderd procent,
kunnen kiezen voor een vent.
Maar bestaat dat wel in het liefdesspel,
zonder twijfel en niet bang.
Alles geven omdat ik het gewoonweg weet.
Heb ik mijn kans verkeken nu hij verder gaat,
op echte liefde? 

© Brenda Bee